თუ მსახიობს შეიძლება გენიალური ვუწოდოთ, მაშინ გენიალურ ქართველ მსახიობთა შორის ერთ-ერთი უპირველესი სერგო ზაქარიაძეა, თუმცა, მიუხედავად ამ საოცარი ხელოვანის მაგიური ნიჭიერებისა, მისი აქტიორული ცხოვრების დასაწყისი ია-ვარდით მოფენილი არ ყოფილა.

იგი პირველად დიდ სცენაზე თბილისში გამოჩნდა, 1928 წელს. კოტე მარჯანიშვილი დგამდა პიესას ,,ჰოპლა, ჩვენ ვცოცხლობთ!"  დამწყები მსახიობი სპექტაკლში ეპიზოდურ როლს ასრულებდა. მარჯანიშვილმა დანახვისთანავე აითვალწუნა გარუჯული, მოკლედ თმაშეჭრილი, ვიწრო, გახუნებულ შარვალსა  და გაცვეთილ ბუცებში გამოწყობილი ახალგაზრდა (სერგო ძალზე კარგად თამაშობდა ფეხბურთს, ჯერ ზესტაფონში, შემდეგ - თბილისის ,,დინამოში". "დინამოს" კაპიტანი შოთა შავგულიძე საყვედურობდა კიდეც,– რად გინდა პროფესიის გამოცვლა, ამ ქვეყანაზე ვინ იცის, რამდენი მსახიობია, კარგი ფეხბურთელი კი თითო-ოროლააო). 

მაგის სახე არ მომწონსო, - განაცხადა მარჯანიშვილმა და მერე აღარც გახსენებია. თუმცა, მოგვიანებით, როგორც თავად უწოდა,–ამ ,,უსიამოვნო სუბიექტის",კინოფირზე აღბეჭდვა მაინც გადაწყვიტა (მაშინ  კინემატოგრაფით იყო გატაცებული). სიუჟეტი ასეთი იყო: მიწაზე პირქვე დამხობილ პატიმრებს, რომლებსაც თოფიანი ,,სალდათები" ადგანან თავზე, რიგრიგობით აყენებენ ფეხზე. 

კამერა თითოეული მათგანის სახეს ახლო ხედით აჩვენებს. ჯერი მეექვსე პატიმარზე მიდგა. რეჟისორმა ზაქარიაძისთვის ფეხზე წამოყენება ზედმეტ პატივად ჩათვალა და ოპერატორს მიწაზე დამხობილი პატიმრის ზემოდან გადაღება უბრძანა, მსახიობს კი შესძახა,–თავი მოაბრუნეო. მსახიობი ჯერ კეფაზე მიბჯენილ ხიშტს მიაჩერდა, შემდეგ კი მზერა "სალდათზე" გადაიტანა, მარჯანიშვილმა ზაქარიაძის მზერა "დაიჭირა" და გაოცდა. ,,უსიამოვნო სუბიექტი"" უმალ გადაიქცა ცეცხლოვანი ტემპერამენტისა და გამჭოლი მზერის მქონე ,,ლამაზ" ჭაბუკად.  
ამ დღის შემდეგ ახალგაზრდა ზაქარიაძეს ბუცები აღარ ჩაუცვამს...